Głoskami dodanymi do alfabetu są : dźwięk kończący, tzw. visarga, visarjanīya ḥ - przydech bezdźwięczny i nosowy dźwięk zamykający samogłoskę ṃ, czyli anusvāra.

Obie te głoski występują w sanskrycie bardzo często.

Visargę zapisujemy w devanāgarī jako dwukropek " : ", a w transliteracji jako ḥ z kropką u dołu i wymawiamy z przydechem, powtarzając samogłoskę poprzedzającą visargę jak echo np. "devaḥ" wymawiamy: "devaha", pamiętając, że ostatnie “a” jest skrócone, zanikające. I tak wyraz "guruḥ" wymawiamy: "guruhu", "śantiḥ" - "śantihi" itd. Ta zasada obowiązuje jeśli wyraz stoi samoistnie lub na końcu zdania. Jeśli visarga znajduje się w środku zdania jej wymowa zmienia się w trzech przypadkach.

1. Jeśli następuje po niej श śa / ष ṣa / स sa,
np. उद्यमः udyamaḥ + साहसम् sāhasam = udyamassāhasam, 'ḥ' przybiera formę następującego po nim 's',  
बुद्धिः buddhiḥ + शक्तिः śaktiḥ = buddhiśśakti ('ḥ' zmienia się w 'ś')

Czyli słynne zdanie 'śantiḥ śantiḥ śantiḥ'
poprawnie wymawiamy: 'śantiś śantiś śantihi'

2. Jeśli visarga występuje przed प pa / फ pha wymawiamy ją jako ‘f’
np. शक्तिः  śaktiḥ + पराक्रमः parākramaḥ = śaktifparākramha tj. zmienia się w upadhmānīyę.

3. Jeśli visarga występuje przed क k/ ख kha zmienia się w 'kh' (jihvāmūlīya);
np. ककः kakaḥ + कृष्णः kṛṣṇaḥ =kakakhkṛṣṇaḥ

Anusvārę w devanāgarī piszemy jako kropkę nad górną linią  ं, a w transliteracji jako ṃ z kropką u dołu lub u góry.

Pratisiakhje uważają anuswarę albo za głoskę czysto nosową (nāsikya) albo wymawianą przez nos i usta (anunāsika). (...) Anuswara pojawia się prawie wyłącznie na styku morfemów jako wariant |m| lub |n|.

[M. Wielińska, “System fonologiczny sanskrytu”]