visarga विसर्ग | anusvāra अनुस्वार
Głoskami dodanymi do alfabetu są : dźwięk kończący, tzw. visarga, visarjanīya ḥ - przydech bezdźwięczny i nosowy dźwięk zamykający samogłoskę ṃ, czyli anusvāra.
Obie te głoski występują w sanskrycie bardzo często.
Visargę zapisujemy w devanāgarī jako dwukropek " : ", a w transliteracji jako ḥ z kropką u dołu i wymawiamy z przydechem, powtarzając samogłoskę poprzedzającą visargę jak echo np. "devaḥ" wymawiamy: "devaha" pamiętając, że ostatnie “a” jest skrócone, zanikające. I tak wyraz "guruḥ" wymawiamy: "guruhu", "śantiḥ" - "śantihi" itd. W przypadku powtórzeń jak np. w częstym zwrocie "śantiḥ, śantiḥ, śantiḥ" tylko ostatni wyraz będzie miał "echo", pierwszy i środkowy wymówimy krótko: "śantiḥ, śantiḥ, śantiḥi".
Anusvārę w devanāgarī piszemy jako kropkę nad górną linią ं, a w transliteracji jako ṃ z kropką u dołu lub u góry.
Pratisiakhje uważają anuswarę albo za głoskę czysto nosową (nāsikya) albo wymawianą przez nos i usta (anunāsika). (...) Anuswara pojawia się prawie wyłącznie na styku morfemów jako wariant |m| lub |n|.
[M. Wielińska, “System fonologiczny sanskrytu”]
“Kiedy spółgłoska nosowa poprzedza inną spógłoskę, ciche m lub n można zaznaczyć jako compendium scripturae, używając znaku zwanego anusvāra, a mianowicie kropki umieszczonej ponad literą, po której następuje w sylabie. Wariantu anusvāry, zwanego anunāsika, a przedstawianego jako kropka w półkolu, używa się do nadania barwy nosowej jakiejkolwiek sylabie, nad którą może być umieszczony.”
David Diringer ‘Alfabet’