Sanskryt jest językiem sylabicznym. Pisany od lewa do prawa alfabetem zwanym nāgarī lub devanāgarī देवनागरी, wywodzącym się z wcześniejszego pisma brāhmī, z którego to pochodzą wszystkie obecne alfabety Indii. Alfabet zawiera 48 głosek ułożonych według miejsca ich artykulacji.
Słowo devanāgarī देवनागरी to złożenie z dwóch wyrazów: ‘deva’ देव, oznaczającego “boga” i  ‘nāgarī’ नागरी, co znaczy “miasto”. Tłumaczone jest zwyczajowo jako miasto boga, język miejski, pochodzący z miasta boga lub tam używany.

Cechą charakterystyczną zapisu devanāgarī jest górna pozioma linia łącząca sylaby tzw. śirorekhā शिरोरेखा.

Sanskryt był i jest nadal językiem rytuału, teksty rytualne przechowywano w pamięci i przekazywano ustnie, a o czystość tego przekazu dbano w najwyższym stopniu, przez to zapis był kwestią podrzędną, uważano że bardziej narażoną na zniekształcenia i dosyć późno uprawianą. Uczony indyjski był bahuśruti बहुश्रुति czyli wielce osłuchany, w kontraście do naszego pojęcia uczonego jako osoby wielce oczytanej.

Proces zachowywania tekstów w celu ich dalszego propagowania był czasochłonny. Przyszły paṇḍita पण्डित od dziecka (6-8 lat) osłuchiwał się i uczył recytowanych tekstów, aby docelowo móc wyrecytować poprawnie ten sam tekst na 11 różnych sposóbów tj. na trzy główne (prakṛti प्रकृति) takie jak 1) saṃhitā संहिता, czyli tekst wypowiadany płynnie, bez przerw między słowami, zwarty, z pauzą tylko na końcu wersu; czyli z wdrożonymi regułami sandhi, 2) pada पद - tekst z rozdzielonymi wyrazami - bez sandhi i 3) krama- pāṭha क्रम- पाठ gdzie tekst podzielony jest na pary słów; oraz osiem pochodnych (aṣṭa -vikṛti अष्ट -विकृति) będących wariacjami trzech głównych prakṛti.

Przez porównanie treści 11 wariantów wyeliminować można było powstałe błędy, co gwarantowało zgodność z oryginałem. Opanowanie jednego z trzech głównych sposobów kodyfikacji (prakṛti प्रकृति) zajmowało ok. 2 lat, a cały proces, po którym można było uznać, że tekst jest poprawny i można go przekazywać dalej, obliczony został na lat około dwunastu.