Ligatury
Spośród mniej oczywistych do odczytania ligatur możemy wyróżnić dwa znaki, oba występujące bardzo często,
i są to:
kṣa क्ष i jña ज्ञ
Ligatury to skrócone znaki stosowane przy połączeniu ze sobą dwóch i więcej spółgłosek.
Po opanowaniu alfabetu są one proste do odczytania i zapisu, gdyż ligaturą jest najczęściej fragment jednego znaku dodany do znaku drugiego jak np. w wyrazie indra इन्द्र “n” न् dołącza do “dra” द्र dając ligaturę “ndra” न्द्र lub w wyrazie “sthiti” स्थिति - “s” स् dołącza do "thi" थि dając "sthi" स्थि itd.
Przykłady regularnie łączących się spółgłosek, tworzących ligatury łatwe do odczytania:
त् (t) + प (pa) = त्प (tpa)
ग् (g) + न (na) = ग्न (gna)
ज् (j) + म (ma) = ज्म (jma)
ण् (ṇ) + य (ya) = ण्य (ṇya)
स् (s) + क (ka) = स्क (ska)
च् (c) + छ (cha) = च्छ (ccha)
स् (s) + त् (t) + व (va) = स्त्व (stva)
Niektóre ligatury możemy zapisywać poziomo lub w pionie, szczególnie te, które zawierają zdublowaną spółgłoskę, jak np. 'kka' lub 'jja'.
Spółgłoski łączące się
w
nietypową formę graficzną:
-
क् (k) + ष (ṣa) = क्ष (kṣa)
-
ज् (j)+ ञ (ña) = ज्ञ (jña)
-
क् (k) + त (ta) = क्त (kta)
-
द् (d) + य (ya) = द्य (dya)
द् (d) + द (da) = द्द (dda)
त् (t) + र (ra) = त्र (tra)
त् (t) + त (ta) = त्त (tta)
श् (ś) + च (ca) = श्च (śca)
Czasem możemy spotkać taki zapis
'ṇa' i 'kṣa'
