Spójniki dzielimy
na:

“Jedną z właściwości składni sanskryckiej jest to, że spójniki odgrywają w niej bardzo niewielką rolę.”

[Andrzej Gawroński "Podręcznik sanskrytu"]

“Najczęstszym spójnikiem łączącym wyrazy i zdania główne jest spójnik ‘ca’ च, ’i’ ’a’. Jest on enkliktyką dołączaną do drugiego członu. W podobnym znaczeniu używane jest ‘uta’ उत (w dialekcie wedyjskim uta) - [pisany znak diakrytyczny nad a] -’i’, ‘także’, ‘zarówno’. Znaczenie rozdzielne ma ‘vā’ वा, ‘albo’, ’lub’, przeciwstawne ‘tu’ तु ‘zaś’, ‘punar’ पुनर् ‘zaś’, ’znów’- wnioskujące są spójniki ‘tasmat’ तस्मत् ’przeto’, 'atas' अतस् ‘stąd’, ‘dlatego’. Spójnikami zaczynającymi zdania poboczne są różne formy zaimka względnego ‘yad’ यद् albo przysłówki względne. W zdaniach są też używane partykuły potwierdzające i przeczące. Wartość potwierdzającą mają ‘eva’ एव ‘oto’, ‘właśnie’, 'khalu' खलु ‘zaprawdę’, 'kila' किल ‘na pewno; przeczącą ‘ma’ म ’nie’, 'mā' मा ‘aby nie’, ‘oby nie’ (prohibitywne).”                          

[T. Pobożniak “Języki indoeuropejskie”]