ॐ
"Ta mistyczna zgłoska (praṇava) [Om], na zasadzie długiego okresu konwencji słownej, ma już utarte znaczenie w tradycji indyjskiej. Określało się nią zawsze bądź najwyższą rzeczywistość, bądź pierwszy jej przejaw.
Jest ona ściągnięciem trzech głosek: A - głoski najgłębszej, pierwszej, podstawowej dla innych, M - głoski najzewnętrzniejszej, bo wargowej, i U - głoski środkowej, co daje AUM. Kto zna trójkąt samozgłoskowy z podstaw fonetyki, ten wie, że w połowie drogi między artykulacją A i U jest głoska O, natomiast M może być skrócone do samego unosowienia tegoż O, co daje Ą."
Leon Cyboran, “Joga klasyczna. Filozofia i praktyka.”
तेभ्योऽभितप्तेभ्यस्त्रयो वर्णा अजायत्त -अकारो उकारो मकार इति ।
तानेकधा समभरत् ।
तदेतदोमिति ॥
tebhyo'bhitaptebhyastrayo varṇā ajāyatta -akāro ukāro makāra iti |
tānekadhā samabharat |
tadetadomiti ||
Od nich, gdy się rozmyśla, te trzy dźwięki się narodziły - głoska ‘a’, głoska ‘u’ i głoska ‘m’.
Scaliwszy je w jedno,
Om powstaje.
(Cytat z KEITH znaleziony w "Technical Terms and Technique of Sanskrit Grammar" Kshitisha Chandry Chatterji)